Vic(toria) en Jack gaan op familieweekend

Vakantiepark Cadzand-Bad

Het is de vrijdag na oudjaar. "♫ We zijn er bijna, we zijn er bijna"... klinkt het door de auto. Zingend rijden we het vakantiepark Cadzand-Bad op, waar ons 3-daagse familieweekend zal plaatsvinden. Na een rit van bijna 3 uur zijn we gearriveerd in het uiterste westen van Zeeuws-Vlaanderen. In een heel ander landschap wel te verstaan als ons Limburgse land. Vlak en weinig bebouwing. Prachtig...die zeeuwse ruimte, het helmgras, die frisse zeelucht, de duinen en in de verte de zee. Mijn 2 jaar oudere zus staat ons  in de deuropening van de luxe vakantiebungalow op te wachten.

Een huis vol

“Kom binnen en kies een kamer, er is nu nog volop keus”, zegt ze vrolijk terwijl ze ons als een volleerde gastvrouw rondleidt door het prachtige vakantiehuis. Nadat we onze spullen op een sfeervol ingerichte slaapkamer mét inloopdouche hebben gedropt vallen mijn man, dochter en ik neer aan de eettafel. Hier zullen uiteindelijk 14 mensen plaatsnemen, waarvan eentje nog in wording. Langzaam druppelt iedereen binnen en wordt de door mij zelfgebakken appeltaart aangesneden. “Smakelijk, op een gezellig weekend samen”, hoor ik mijn broer roepen terwijl hij een grote toef slagroom bovenop zijn stuk appeltaart spuit. Iedereen is uitgelaten en blij. De honden rennen wild door het huis. Ze ruiken (denk ik) de zee. Voor het bereiden van het avondeten trekt de jeugd zich terug in de keuken, die voorzien is van alle gemakken . Zo hebben wij oudjes de tijd voor een glas goede wijn én een goed gesprek. De stemming zit er goed in en na een klein uurtje gilt de jongste van de familie: ”Aáán táááfelll...!" "Wat schaft de pot?", hoor ik mijn man naast me geïnteresseerd vragen aan het jeugdige keukenpersoneel. “Pasta pesto Jack, lekker voedzaam en hip”, roepen ze in koor. “Jammie, laat maar komen, ik barst van de honger”, vervolgt mijn man terwijl hij de opscheplepel in de kom met pasta zet. De maaltijd smaakt voortreffelijk en rond 21.00 uur, na eerst opgeruimd en afgewassen te hebben, is het dan eindelijk tijd voor de lang verwachte familiequiz. Gekke oude foto’s van neven, nichten, ooms, tantes, broers en zussen worden vertoond op de TV. Hierover worden  meerkeuzevragen gesteld. Daarbij worden er tevens diverse oude annecdotes uit de hoge hoed getoverd. Uiteindelijk zingen we met zijn allen ter afsluiting nog wat limburgse liedjes van o.a. Beppie Kraft en Frans Pollux om daarna moe neer te ploffen in onze mooi opgemaakte, fris ruikende logeerbedden.

Laatste wens

De volgende morgen is mijn schoonbroer al druk in de weer met het ontbijt: 'Eieren met spek staan op het menu…hééérlijk!' Na het ontbijt strekken we de benen en lopen we allemaal voorzien van goed schoeisel naar het strand. De honden mogen lekker los lopen en ze vinden het prachtig. Saampjes draven ze door het zand als wilde paarden om uiteindelijk uitgeput de trappen van de strandtent op te klimmen, waar ze  zich tegoed doen aan het heerlijke zoete water van de hondenbar. Ook wij doen een drankje met uitzicht op de wassende zee. "Zullen we dadelijk Pap en Mam over zee uitstrooien, dit lijkt me wel een goed moment?", vraagt mijn broer uit het niets terwijl hij de kring rondkijkt. Iedereen weet wat hij bedoelt te zeggen en knikt instemmend van 'ja'. De zon is gaan schijnen en de grijze lucht van vanmorgen is inmiddels veranderd in een helderblauwe hemel. Na het afrekenen lopen we met zijn allen naar de vloedlijn. Mijn broer met een bakje as van mijn vader in zijn hand en mijn schoonzus met een bakje as van mijn moeder in haar hand. We hebben gisteren in Cadzand-Bad centrum een mini houten zeilbootje gekocht om zo de gebeurtenis van vandaag voor de jeugd wat beeldender te maken. Samen uitgestrooid worden op zee is de laatste wens van mijn ouders. En nu is het moment om hun wens te verwezelijken gekomen. "Daar gaan jullie", roept mijn broer en hij en zijn vrouw laten respectvol de as in het woelige zeewater glijden. Tevens gooit mijn broer het houten blauw-witte bootje met een grote boog de wild golvende zee in. De tranen springen in mijn ogen. “Hoije Pap, hoije Mam, tot ooit”, roep ik terwijl mijn schoonzus natte voeten wil voorkomen, daarom achteruit stapt, uit balans raakt en achterover op het strand valt. Chaos alom. Gelukkig heeft ze niks gebroken of gekneusd, maar schrikken geblazen is het wel. Overmand door de emoties van de dag lopen we terug naar onze vakantiebungalow, waar we ons tegoed doen aan een welverdiende winterbarbecue.

Huiswaarts

Zondag doen we het rustig aan. Na een gezamenlijk ontbijt vertrekken we met de auto naar Brugge waar we een rondleiding krijgen in een bierbrouwerij. Leerzaam maar vooral gezellig. Daarna drinken we met zijn allen een 'Brugse Zotte' en proosten op het leven, waarna iedereen weer naar zijn of haar eigen stekkie huiswaarts keert. De tijd is omgevlogen. Het waren een paar leuke dagen. Pap en Mam zullen daarboven trots op ons zijn. Dat weet ik zeker. Volgend jaar gaan we weer op familieweekend. Ik heb er nú al zin in!