Mijn sneeuwlaarzen staan klaar bij de achterdeur, waar hond Mollie ongeduldig heen en weer springt: “Ik wil eruit!” Met de weersverwachtingen van gisteravond (code Oranje) is de keuze voor stevige schoenen hopelijk verstandig. Het knisperen van de sneeuw onder de voeten roept nostalgie op, totdat... paf! Daar ligt een mens ineens op de grond. Een herinnering: sneeuw is glad, dat wordt soms vergeten. Na drie pogingen lukt het om overeind te komen, een beetje geschrokken maar verder ongedeerd. De wandeling over het maagdelijk witte tapijt vol onzichtbare valkuilen wordt hervat. In de verte bouwt een jonge vader met zijn kinderen een sneeuwpop. Het gezin lacht en geniet volop. Sneeuw is leuk. Mega leuk. Toch?

Na een koude en vermoeiende tocht keren we een uur later ongeschonden terug naar onze veilige thuisbasis. Mollie laat zich gedwee afdrogen en de sneeuwballen worden door mij voorzichtig van haar lange harige oren verwijderd. Haar vrolijke blik lijkt te zeggen: “Dat was leuk! Straks weer?” Maar eerst: "KOFFIE!" Met een warme kop zwarte leut kruip ik achter de computer om het nieuwe jaar goed te starten. Na een weekje Wenen en enkele dagen griep is het even wennen, maar de draad wordt weer opgepakt. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het zien van de vrolijke lach op het beeldscherm. Mijn zoon heeft een foto gemaild, waarop duidelijk te zien is dat mijn kleindochter Liv van 1,5 zichtbaar geniet van de sneeuw. Terwijl het zachte gesnurk van Mollie het kantoor vult, voelt alles weer als thuis. Het jaar 2025 is begonnen. @Work!

Een gezond en ‘wit’ 2025 gewenst voor iedereen, van Mollie en haar baasje!