Vic(toria) deelt een jeugdherinnering
De Tour de France is inmiddels al een paar weekjes op dreef. Gestart in het robuuste Bretagne zullen onze renners aankomende zondag (18 juli) finishen in het hippe Parijs. Zelf ben ik totaal geen wielren-liefhebber. De Tour volg ik mondjes maat. Maar de mooie televisiebeelden kunnen mij wel bekoren. Vooral de bergetappes leveren ieder jaar weer mooie sfeerbeelden op. Besneeuwde bergtoppen en supporters gehuld in oranje shirt en korte broek laten mij ieder jaar opnieuw genieten van de zomer thuis.
Bij mijn ouders thuis stond vroeger tijdens de Tour de televisie altijd afgestemd op Studio Sport. Ik keek er zelden naar. Maar het ‘professionele geschreeuw’ van de commentatoren Marts Smeets en Theo Koomen gaf mij altijd dat échte vakantiegevoel. 'Yes, bijna (op) vakantie', dacht ik dan. Een gevoel is blijkbaar vaak te herleiden naar een jeugdherinnering. Zo ook deze herinnering: 'Heerlijk...in korte broek en blote bast genieten van de Tour na een dag hard werken'. Ik zie mijn Pa nog zó zitten in de woonkamer. De gordijnen gesloten, zodat de zonnestralen niet het televisiebeeld zouden verstoren. Wij kinderen renden in en uit. Als hoogtepunt van de dag aten we als avondeten een hapje van de grill. Met het zweet op het voorhoofd zie ik mijn vader nog de barbecue vullen met houtskool terwijl de hele woonkamer zich inmiddels ongewild vulde met zwarte rook. Dat kon de pret niet drukken. Mijn vader hield zelf helemaal niet van fietsen. Maar de wielrenners bewonderen en barbecueën deed hij maar wat graag. Tijdens een vakantie in Frankrijk ben ik ooit met mijn ouders naar Alpe d'Huzês geweest. Ik was toen denk ik een jaar of negen. Wat een gebeurtenis, zo’n wielerronde. Alleen die reclamekaravaan is al een belevenis op zich. Helemaal in de ogen van een kind.
Toen ik inmiddels mijn eigen gezin gesticht had, opperde mijn man (tijdens een vakantie in Frankrijk) het idee om ook een dagje Tour te doen. Zogezegd, zo gedaan. Gewapend tegen de zon met zonnebril, pet en een familiefles zonnebrandcrème stonden wij in de zinderende Franse hitte, onze helden aan te moedigen. Mijn dochter van bijna 3, gehuld in slechts een bikini, zocht af en toe verkoeling onder de fontein die het stadsplein van Montpellier sierde. Ze (inmiddels 20 jaar) zou dit nu nooit meer overwegen, mag ik hopen haha. Mijn zoon heeft tijdens ons Tourbezoek ontelbare gadgets(petten, toeters, stickers etc. )verzameld en vond het helemaal fantastisch. De renners waren in een flits voorbij maar wat was het apart voor ons viertjes om er zo in levende lijve bij te kunnen zijn. Geïnspireerd door de renners, heeft mijn zoontje bij thuiskomst met zijn vriendjes nog een fietsclubje opgericht. Als volwaardige profs raceten ze de resterende vakantieweken thuis, van dorp naar dorp. Zo waanden ze zich even 'du Moulin' of voor de oudere onder ons het fietsicoon Joop Zoetemelk. Te schattig! Al met al mooie herinneringen die ieder jaar ten tijde van de ronde van Frankrijk weer op tafel komen.
De overwinning van Joop Zoetemelk in 1980 zit bij ons Nederlanders in onze geheugens gegrift. Volgens mijn inmiddels overleden ouders was dat het mooiste wielermoment van die eeuw. De vraag is nu: 'Wat gaat de wielersport ons deze Tour de France brengen?' Wellicht doet Wilco Kelderman of Wout Poels nog een poging naar een etappezege deze laatste week van de Tour. Wat zou dat fantastisch zijn. Ik droom weer even weg. Naar vroeger, toen alles in mijn ogen kinderlijk eenvoudig was: 'Mijn vader was mijn barbecuekampioen en Joop Zoetemelk was de fietskampioen. Niks meer, en niks minder. Zo zou het zijn en blijven. Maar alles verandert in het leven. Winnaars komen en gaan zoals ook mensen komen en gaan. Maar een Nederlandse etappewinst (het kan nog) is natuurlijk altijd een uitstekende reden voor een zomers barbecuefeest. Maak die barbecue maar alvast aan. Au revoir!'
